Lees hier de eerdere delen
Maxine werkte nu ruim een week in Huize Lapis. Als dienstmeid maakte zij lange dagen, hoewel ze twee middagen en avonden per week vrij had – dat was nu eenmaal een wettelijke plicht. Hetzelfde gold eveneens voor haar collega Sam, doch hun werkgevers hadden deze zo geregeld dat de twee bedienden nooit op hetzelfde moment vrijaf hadden.
In de eerste paar dagen van haar betrekking leerde de zeventienjarige vrij veel over haar meester en meesteres. Michael Lapis kwam uit een redersfamilie en als zodanig was hij de eigenaar van meerdere schepen. Aangezien Fornax een eiland was dat leefde van de handel, betekende dat haar baas niet enkel een welgesteld doch evenzeer een belangrijk man was.
Haar meesters, Angela, was eveneens van goede komaf – haar vader was een van de voornaamste makelaars in scheepsverzekeringen. De blonde dertigjarige was volgens Sam een bibliofiel, zij bezat niet minder dan vijfduizend boeken en kocht regelmatig nieuwe. Derhalve was de brunette niet geheel verbaasd dat haar bazin een groot deel van de dag doorbracht in haar privébibliotheek, terwijl haar man vaak weg was voor zaken.
Ondanks het feit dat Maxine hard moest werken, al gauw een kleine zestig uur per week, had zij het redelijk naar haar zin. Dit kwam niet in de laatste plaats omdat zij Sam een fijne collega vond om mee samen te werken. De twee bedienden verdeelden onderling de taken, het echtpaar Lapis kon zich amper interesseren voor wie wat deed, zolang beiden zich met ijver en vlijt aan hen dienstbaar maakte.
Hoe streng haar meesters waren, leerde de zeventienjarige al op haar tweede werkdag. Toen was zij er getuige van hoe de vrouw des huizes Sam over haar knie legde, voor wat Maxine als een kleinigheid beschouwde, voor een stevig pak op zijn achter. Tot haar verwondering echter had de achttienjarige niet geprotesteerd tegen deze afstraffing en had hij het gedwee ondergaan.
Later, toen zij reeds in bed lag, was zij nog altijd hiervan onder de indruk en lichtelijk geschokt vroeg zij zich af of Sam het misschien wel lekker vond om door hun meesteres getuchtigd te worden. Maxine had wel eens gehoord dat sommige mensen werden opgewonden van pijn – zo was er een meisje op het meidenweeshuis geweest, een zekere Maaike.
Maaike, die ruim een halfjaar eerder het weeshuis had verlaten, was een ogenschijnlijk brave meid geweest. Echter, zo wist Maxine die destijds een kamer met haar had gedeeld, dat de blonde meid van tijd tot tijd expres stout, zij het op een manier die onzichtbaar bleef voor de andere meiden, was – alleen maar om door een van de regentessen met een rietje gekastijd te worden. Haar kamergenote had bekend dat “gewoon lekker te vinden”. En één keer had Maaike zelfs schuld bekend voor iets waarvan Maxine zeker wist door een ander meisje was gepleegd.
Zelf was de brunette op haar vijftiende voor het laatst afgeranseld door de Regentes-generaal – voor een slecht uitgevoerd karweitje. Toen had zij vijf harde slagen met het rietje op haar blote kont gekregen en ruim een week had Maxine moeite gehad om te zitten. En in tegenstelling tot haar vriendin had zij dit allerminst als prettig gevonden.
Desondanks had de zeventienjarige nooit vraagtekens geplaatst bij het recht van de regenten van het meidenweeshuis om lijfstraffen op te leggen. Als je niet geslagen wilde worden, dan moest je je maar gehoorzamen – had Maxine altijd gevonden. Al van jongs af aan was de brunette opgevoed met het idee dat Fornax een zeer hiërarchische samenleving was. Gehoorzaamheid werd beschouwd als de grootste deugd die een mens kon bezitten en dit leek haar zo vanzelfsprekend, dat de jonge dienstmeid hier amper over nadacht.
Op haar vijfde dag in Huize Lapis kreeg Maxine voor het eerst zelf straf als dienstmeid. Zij had die dag avonddienst en als zodanig serveerde de brunette haar meester warme chocolademelk, terwijl de reder op zijn studeerkamer een reeks document aan het doornemen was. Zij kon duidelijk zijn dat de zevenendertigjarige allesbehalve blij was, hoewel de jonge vrouw slechts kon gissen naar de reden van zijn ongenoegen.
Nadat zij de mok met warme drank op haar meesters schrijftafel had gezet, ging zij stilletjes in de hoek staan – wachtend op nadere opdrachten. Op een gegeven moment vroeg de reder, zonder op te kijken:
“Is de vaat al gedaan, meisje?” “Ja, mijnheer.” “Mooi,” zei de man kortaf, terwijl hij verder ging met het lezen van zijn papierwerk.
Met haar armen achter haar rug sloeg Maxine haar meester gade en onwillekeurig vroeg zij zich af wat er in diens hoofd omging. Er speelde iets, want sinds zij in dienst van hem en zijn vrouw was, had de bediende haar baas alleen maar ernstig zien kijken en de weinige keren dat hij thuis was, leek de reder constant geïrriteerd. De brunette besefte echter terdege dat de eventuele problemen van haar meester haar niets geheel aangingen en zij zich er ook niet mee diende te bemoeien. Maxine kende haar rol en hoe moeilijk ook leefde zij hierna.
Toen de heer Lapis haar na een kwartier of zo naar de keuken stuurde om de inmiddels lege mok weg te brengen, voelde zij zich eigenlijk wel opgelucht. In de keuken trof zij Sam aan.
“Hoe gaat ie?” vroeg de huisknecht vriendelijk. “Oh, best wel goed, hoor. Maar heb jij enig idee wat er loos is met onze meneer? Hij kijkt zo moeilijk.” “Volgens mij is er gedoe met de Nemesis archipel, iets met de export van suikerriet en rubber.” “En wat houdt dat in.” “Ik weet het niet zo goed, maar in en rond de haven gaat het gerucht dat er onenigheid is tussen Fornax en de Archipel over invoerrechten.
Daarnaast schijnt het dat de Volksraad schepen van Fornax beperkingen wilt op leggen om tussen de Nemesis eilanden vracht te vervoeren. En onze meester heeft meerdere schepen die niet enkel van en naar de Archipel varen, maar ook tussen die eilanden. Als die maatregelen doorgaan, kan hij veel geld verliezen.” “Dat begrijp ik.”
Vervolgens keerde Maxine weer terug naar de studeerkamer van haar meester, die bij aankomst allerminst blij keek.
“Waarom duurde het zolang?” vroeg de heer des huizes met duidelijk ongenoegen, terwijl hij haar streng aankeek. “Je hoefde alleen maar een mok weg te brengen, dat kost hooguit een minuut of twee. Het we zijn nu al bijna tien minuten verder.”
Maxine stamelde om een antwoord te verzinnen, doch dit was evenwel nergens voor nodig. Want haar meester zei:
“Jij hebt met Sam staan kletsen zeker? Ontken het maar niet, meisje, en ga nou maar niet beweren dat hij jou heeft opgehouden. Jij hebt deze avond dienst, dus ben jij verantwoordelijk dat jij je niet laat afleiden. En het zou mij niet verbazen als jij diegene was die het gesprek is aangegaan. Nou, ik heb je geen verlof gegeven om met mijn knecht te vozen.”
“Het spijt me, meneer,” zei de brunette met een klein stemmetjes. Doch haar meest liet zich niet vermurwen. “Kom hier, meisje,” zei hij, terwijl hij zijn broek glad streek. Maxine wist meteen wat er van haar verwacht werd en gedwee ging zij over zijn schoot liggen. Vervolgens sloeg de zevenendertigjarige een arm om haar middel.
“Hopelijk zal een stevig pak op je broek je leren om tijdens werktijd niet te gaan kletsen met je collega.” Waarna de reder vrijwel direct met zijn vlakke hand op de billen van zijn dienstmeid sloeg. In hoog tempo trof zijn hand haar zitvlak, waarbij hij afwisselend op haar linker en rechterbil sloeg.
Hoewel de zeventienjarige het pak slaag op een zo’n waardig mogelijk wijze wilde ondergaan, sloeg haar meester haar zo hard, dat Maxine niet kon voorkomen dat haar lijf begon tegen te spartelen. Hierop verstevigde de heer des huizes zijn greep om haar middel, terwijl hij de tuchtiging voortzette. Het duurde niet lang voordat er tranen over haar wangen vloeiden.
“Ja,” zei de heer Lapis, “zo mag ik het graag zien. Billenkoek hoort flink pijn te doen, meisje. En jij hebt flink straf verdiend.”
Maxine was nog nooit zo intens bestraft als toen – op het meidenweeshuis waren de straffen vrij kort, meestal niet meer dan zes slagen met het rietje en alleen bij zeer zware vergrijpen kon dit aantal oplopen tot twaalf. De brunette was dan ook erg opgelucht toen Michael Lapis eindelijk ophield haar billen te kastijden.
Die nacht lag Maxine op haar buik op bed – slapen ging vanwege de pijn amper. Ondertussen vroeg zij zich af of haar meester haar zo hard aangepakt enkel vanwege haar wangedrag of toch ook om zijn frustratie af te kunnen reageren. Uiteraard, zo besefte de dienstmeid maar al te goed, zou de reder dit nooit toegegeven.
Straf Verhalen 